Als iemand verdrietig is of fysieke pijn heeft dan voel ik een enorm sterke drang om te troosten. Het liefst om te zorgen dat het weg gaat. En als het gaat om mijn zoontje die is gevallen met zijn fiets dan lukt dat nog wel. Dan neem ik hem op schoot, sla mijn armen helemaal om hem heen, aai hem over zijn rug en geef hem mijn volledige aandacht en warmte. Maar ik weet inmiddels dat het vaak niet zo simpel is. Veel verdriet en pijn is te groot om met een stevige knuffel weg te nemen. En toch is het ook dán zo ongelooflijk fijn om getroost te worden. Waarbij de belangrijkste voorwaarde is dat de ander met zijn of haar volledige aandacht bij je is.
Zoals Rutger Bregman eens schreef in de Correspondent* is het niet een empathische houding maar een compassievolle houding die je hierbij het beste kunt aannemen. Je hoeft je dus niet in de schoenen van de ander te verplaatsen, maar juist enige afstand te bewaren. Terwijl je zoveel mogelijk warmte, zorg en liefde oproept.
Zo kunnen we elkaar de kracht geven om door moeilijke periodes heen te komen. En weer geluksmomenten te ervaren. Want het is beide onlosmakelijk verbonden met het leven. En soms kunnen moeilijke periodes ook iets positiefs brengen.
Want juist in moeilijke tijden wordt het vaak zo helder waar het nou ècht om gaat. Je stapt uit de malle molen waar we met z’n allen in zitten en leeft even op een andere frequentie. Voor mij wordt de wereld op zo’n moment teruggebracht tot een bubbel waarin alleen mijn naasten en ik bestaan. En voel ik de pracht, kracht en weldaad van de natuur. De natuur geeft mij enorm veel troost. Ze kan me een bescheiden, nieuwsgierig, verwonderd en relativerend gevoel geven. Maar het meest geeft de natuur mij een gevoel van intens geluk. Want hoe wonderlijk en magisch de natuur ook is; ze zet me altijd weer met beide benen op de grond. Ze aardt mij. En kan me de kracht geven om me kwetsbaar op te stellen.
Want hoe graag we ook ons geluk en ons welzijn tonen aan de wereld via social media, het is zo belangrijk om ook ons verdriet, gemis, teleurstelling en falen met elkaar te (durven) delen. En grappig genoeg maakt dát delen ons ook weer gelukkiger.
‘Empathie is niet de oplossing, maar de oorzaak van onze grootste problemen’, Rutger Bregman, de Correspondent 23 april 2018
Comments