Start van het nieuwe jaar 2021
Januari komt bijna ten einde en het nieuwe jaar had wat mij betreft niet beter kunnen beginnen.
Na lang wikken en wegen wat we met oud en nieuw zouden gaan doen hebben we met het gezin besloten thuis lekker samen te zijn. De avond vulde zich met verkleden, opmaken, oliebollen eten, karaoke, spelletjes, nog meer oliebollen, serreflitsers, een vuurtje buiten, dansen en vechtend tegen de slaap voor het eerst opblijven tot 00.00! GELUKKIG NIEUWJAAR!
En toen met z’n allen in het grote bed.
Om 01.00 lagen we allemaal in diepe slaap want om 08.00 ging de wekker.
Om 08.30 stond ik bij de Hospice. Met mijn mondkapje op vroeg ik aan de verpleging, wat ik nou moest zeggen als ik de kamers binnen ga? ‘Gelukkig nieuwjaar? Is dat gepast voor mensen die bezig zijn met dood gaan?'
‘Volg je gevoel maar. Het komt wel goed.' Zei mijn lieve collega.
En zo begon ik, met mijn rondje ontbijt vragen als zorgvrijwilliger. Mevrouw op kamer 6 was blij met de oliebol bij de koffie. En mevrouw op kamer 2 wilde er best een gebakken ei, maar alleen als dat niet te veel moeite was….
‘We verwennen hier de mensen’ is de missie van Hospice waar ik zo veel leer van mensen die hier met hun hart werken. HART met hoofdletters. En wat werken ze harD….
Mijn rondje werd onderbroken met een dringende vraag.
Meneer op kamer 5 ging wel heel hard achteruit. ‘Heb je wel eens iemand dood zien gaan? Deze meneer mag niet meer alleen liggen, de zoons zijn onderweg, maar we willen hem niet meer alleen laten, en we hebben het zo druk.'
'Euh ja' zei ik heel stoer, en ondanks dat ik bekend was met de dood was ik licht gespannen, maar vond ik het ook fijn dat ze me het vertrouwen gaven.
Ik ging naast de man zitten en pakte zijn hand. Ik zag zo veel verhalen, een heel leven lag daar in dat bed in deze kamer. De verpleging bracht mij een kopje thee en aaide over mijn schouder. Ik was ontroerd door hun dankbaarheid.
En daar mocht ik zitten, bij een leven wat bijna ten einde was. Ik mocht een stukje troost en veiligheid bieden aan een voltooid leven dat aan het loslaten was.
Ik merkte onrust bij de man, wat je wel vaker ziet bij mensen die aan het sterven zijn. Het leek alsof hij ergens naar toe wees. Toen ik achter me keek zag ik een oude ingelijste zwartwit foto van een prachtige vrouw van een jaar of 30. Dit moest zijn vrouw geweest zijn. Intuïtief pakte ik de foto en hield hem vlak voor zijn gezicht. Zijn hand reikte naar het glas en zachtjes tikte en aaide hij op het glas….
Ik keek naar de lieve oude man. We zijn totale vreemden van elkaar en toch zijn we even zo intiem. En het is goed...
De 2 zonen waren gearriveerd en ik maakte plaats voor hen. Mijnj taak zat er op. Ik maakte een kopje koffie voor ze en liet ze achter. Ze zijn compleet. Goede reis lieve meneer…
Ik ging nog even langs op kamer 7, waar een jonge meneer wachtte op zijn kinderen en kleinkinderen. Stoer en sterk. Niets lijkt er op dat ook hij zal gaan sterven. En toch, gaat het gebeuren en hij weet het en is sterk. Vol trots verteld hij met een glimlach over zijn kinderen, maar als ik over zijn kleinkinderen begin. ‘Daar wordt het moeilijk’ zegt hij zichtbaar geëmotioneerd. Alle opa’s en oma’s zijn het zelfde …
Mijn dienst zat er op en ik werd zoals gewoonlijk bedankt door de verpleegkundige. Ik ging dankbaar naar huis voor alle ‘cadeautjes’ die ik die ochtend heb gekregen. Daar kan geen geld tegen op. Mooie gesprekken, dankbare blikken: Troost & Geluk. Voldaan kwam ik thuis. Ik kon me geen betere start bedenken van het nieuwe jaar.
De volgende dag kreeg ik een mailtje van het personeel dat meneer op kamer 5 heel rustig was ingeslapen. Ze bedankt me voor mijn aanwezigheid. Dit mailtje was een prachtige symbolische start voor het nieuwe jaar: Samen staan we sterk.